Εισαγωγή

Η λογοτεχνία όπως κάθε τέχνη είναι μια μορφή αυτοέκφρασης της ανθρώπινης
ψυχής και του νου. Είναι όμως και το νερό στο διψασμένο λαρύγγι της κοινωνίας ,ο
πολιτισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινωνίας.

Αυτή είναι η πρώτη μου συλλογή ,λέγεται κόκκινα κεράσια ,γιατί τέτοιο όνομα ;
Η έμπνευση ήρθε από έναν στίχο που έγραψα κάποτε πριν χρόνια και από τα
κεράσια που αναφέρει το ποίημα του μεγάλου στρατευμένου ποιητή Clement.
Είναι μια προσπάθεια για ερωτική στρατευμένη ποίηση και λογοτεχνία ,όπου ο
άνθρωπος αγωνίζεται για τον έρωτα χωρίς να πάψει ,θέλοντας και μη να είναι
μέλος της κοινωνίας. Ο έρωτας έχει πολλές μορφές, του σκοτεινού ,μαύρου
αγγέλου που σπέρνει πόνο και καταστροφή στις καρδιές των ανθρώπων και στην
ζωή τους και τους οδηγεί στην απόλυτη αναλγησία στο όνομα Του. Του απλού
ανθρώπινου, πεζού μα όμορφου έρωτα γεμάτου σκοτούρες μα και ζεστασιά και
τρυφερότητα. Του ανεκπλήρωτου πόθου της στέρησης που κάνει την ανθρώπινη
ζωή μια απέραντη έρημο .Μα δεν μιλώ μόνο για τον έρωτα. Η ζωή είναι ένας
αγώνας ,για τον έρωτα ,την αξιοπρέπεια ,την ζωή ,την δικαιοσύνη και η νίκη είναι η
διατήρηση της ανθρωπιάς μέσα στο περιβάλλον μιας γενικής σκληρότητας. Μερικά
διηγήματα εδώ είναι ίσως σκληρά αλλά η σκληρότητα δεν είναι αυτοσκοπός, για να
μπορείς να υμνήσεις την ομορφιά πρέπει πρώτα να καταγγείλεις την βρομιά και να
βγάλεις τις επίχρυσες μάσκες αυτού του κόσμου, ώστε αυτός να δει την αθλιότητα
του ,να ντραπεί και να αλλάξει…

Πολύγωνος, Αθήνα 2013

Μικρός Πρόλογος στα Κόκκινα Κεράσια

Κόκκινα κεράσια... σύμβολο ,αυτή τη στιγμή που βγαίνει προς τα έξω αυτή η
συλλογή, ένος κομμουνιστικού κόμματος της ευρώπης που παλεύει να δικαιώσει το
όνομα του. Κόκκινα κεράσια μια συλλογή για τον έρωτα που προσπαθεί και αυτός
να δικαιώσει το όνομα του σε αυτές τις εποχές που μόνο ενθαρρυντικές για τέτοιες
απόπειρες δεν είναι.

Τα περισσότερα έργα του Πολύγωνου που βρίσκονται σε αυτή τη συλλογή τα έχω
διαβάσει από καιρό. Κάποια κυκλοφόρησαν μαζί με το περιοδικό (που επίσης
παλεύει να δικαιολογήσει την ιδιότητα του) που βγάζουμε, το Μηδέν και ένα.
Βέβαια η συνεργασία μας ξεκινάει αρκετά νωρίτερα από αυτό το project όταν
ακόμα εγώ προσπαθούσα να βρω ένα δύο άτομα να διαβάσουν τα ποιήματα
μου(hint: ακόμα προσπαθώ). Θέλω να πιστέψω ότι ήταν μια γόνιμη συνεργασία
μέχρι στιγμής. Πέρα από τη φιλία, η λογοτεχνία σίγουρα κέρδισε δύο στρατιώτες.
Αν στο μέλλον αποδειχτούμε άξιοι για κάποιο μεγαλύτερο ‘’βαθμό’’ έχει καλώς.

Το παρόν πόνημα λοιπόν, τα Κόκκινα Κεράσια πραγματεύεται το δίδυμο (και όχι
δίπολο κόντρα στις κυρίαρχες αντιλήψεις) έρωτα και επανάστασης που μετά από
δεκαετίες ηττών και συμφορών κάνουν δειλά τα πρώτα τους βήματα σε μια Ελλάδα
που δεν τα καλοδέχεται. Μα και αυτά δεν έρχονται δώρα-φέροντα. Ο έρωτας και η
επανάσταση που συναντάμε στα Κόκκινα Κεράσια έχουν αφήσει πίσω τους τόσο το
ρομαντισμό και το λυρισμό όσο και το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Έρχονται με όλο το
αγνό πάθος ενός ακραίου νατουραλισμού που δε χαιδεύει αφτιά τονίζοντας γλυκά
πως ‘’υπάρχουν και καλύτεροι κόσμοι’’ μα αντίθετα φωνάζει με όλη του τη δύναμη
‘’Κοίταξε που φτάσανε τα πράγματα! Κοίτα πόσο υποφέραμε! Κοίτα το γεγονός πώς
είσαι συνεπεύθυνος για αυτή την κατάσταση’’

Και έτσι λοιπόν διαβάζοντας τα κόκκινα κεράσια διαβάζεις για έναν έρωτα και μια
επανάσταση που έρχονται βέβαια προς εμάς μα όχι με πολυτελή ρούχα και επίσημα
εμβατήρια. Έρχονται εξαθλιώμενα και πληγιασμένα, με λιγοστούς συντρόφους στο
πλάι τους, με λίγες σταθερές ιδέες και πολλά ερωτηματικά. Έρχονται
ταλαντευόμενα,αντιφατικά. Έρχονται πάνω απ΄ όλα τίμια.

Κι αν ο έρωτας και η επανάσταση των Κόκκινων Κερασιών είχαν φωνή σίγουρα θα
διάλεγαν να πουν.

Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο

Ξενοφώντας Μακρόπουλος

Ο καιρός των κερασιών Les temps de cherishes(Aπόσπασμα)

Ο καιρός των κερασιών Les temps de cherishes(Aπόσπασμα)

Στην θαρραλέα πολίτη Λουΐζα ,νοσοκόμα στο οδόφραγμα
Της παρισινής Κομμούνας στην οδό Fountaine –Au-Roi

Την Κυριακή 28 Μαρτίου 1871
…..Μέσα σε αυτήν την δεντροστοιχία του ονείρου θα βαδίσουμε μόνοι
Και θα ευχόμαστε ατέλειωτη να ναι
Αφού μόνο χάρη σε μας ωρίμασαν σήμερα τα κεράσια
Και το αηδόνι ξέρει το τραγούδι του να τραγουδάει πια
Αγαπώ τον καιρό που της κερασιάς το άνθος την καρδία τρυπά
Αυτός ο πόνος είναι κακός όπως η ωρίμανση του Μάη
Εγώ πάντα ξέρω πως την καρδιά μου θα πληγώσεις
Και όμως την αγάπη μου σου δίνω ,είναι δική σου!
Πάλι τα κεράσια ωρίμασαν και στέκομαι μόνη μου εδώ
Και το αηδόνι το τραγούδι του δεν θα τελειώσει…..

Jean Baptist Clément (1836 - 1903),ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΝ
ΛΟΥΙΖΑ


Αφιερωμένο στον Φώντα έναν φίλο και συνάδελφο που με έκανε συγγραφέα
Αφιερωμένο στους γονείς μου που με έκαναν Άνθρωπο
Αφιερωμένο στον Παππού μου που με έμαθε να αγαπώ τα βιβλία
Αφιερωμένο στο Κίνημα που με έκανε να δω τον κόσμο έτσι όπως είναι
Αφιερωμένο σε Σένα...ξέρεις ποια είσαι
Αφιερωμένο στους Αγγέλους της ζωής μου Μαύρους ,Λευκούς και
Πολύχρωμους…